جوراب‌ها در طول قرن‌ها از اولین مدل‌هایشان تکامل یافته‌اند، که از پوست حیوانات جمع‌شده و به دور مچ پا بسته می‌شدند. از آنجایی که ساخت جوراب زنانه مشکی در دوران پیش از صنعتی شدن نسبتاً زمان بر بود، برای مدت طولانی فقط توسط ثروتمندان استفاده می شد. فقیران پاپوش می‌پوشیدند، پارچه‌های ساده‌ای که دور پاها می‌پیچیدند. اینها تا پایان قرن بیستم در ارتش های اروپای شرقی مورد استفاده قرار گرفتند.
به گفته شاعر یونانی هزیود، در قرن هشتم قبل از میلاد، یونانیان باستان جوراب زنانه مجلسی هایی به نام «پیلوی» می پوشیدند که از موهای مات شده حیوانات درست می شد.[4] رومی ها نیز پاهای خود را با چرم یا پارچه های بافته می پیچیدند. در حدود قرن دوم پس از میلاد، رومی ها شروع به دوختن پارچه ها به یکدیگر کردند و جوراب های متناسبی به نام «ودون» می ساختند. در قرن پنجم پس از میلاد، جوراب‌هایی به نام «پوتی» توسط افراد مقدس در اروپا به عنوان نماد پاکی پوشیده می‌شد.
در قرون وسطی، قد شلوار بلند شد و خرید جوراب اسپرت به پارچه ای تنگ و رنگی روشن تبدیل شد که قسمت پایین ساق پا را می پوشاند. از آنجایی که جوراب‌ها نوار کشسانی نداشتند، برای جلوگیری از افتادن جوراب‌ها، جوراب‌ها در بالای جوراب قرار می‌گرفتند. وقتی شلوار کوتاه تر شد، جوراب واریس ها بلندتر شدند (و گران تر شدند). تا سال 1000 پس از میلاد، جوراب ها به نماد ثروت در میان اشراف تبدیل شدند. از قرن شانزدهم به بعد، طرح زینتی در مچ پا یا کناره جوراب را ساعت می نامند.
- منابع:
- تبلیغات:
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.